Mijn naam is Pauline en ik ga jullie vertellen over mijn jeugd in Indonesië, of beter gezegd over mijn jeugd  in de vergeten kampen

Pauline was negen jaar toen ze de Japanners voor het eerst zag. Ze waren klein hadden een andere huidskleur dan wij en hun ogen waren klein en gemeen. Ze hadden het eiland waar zij en de andere blanda,s (Hollanders) woonden overgenomen en ze werden de baas. En dat betekende het einde van haar vrijheid want ze werden in kampen gestopt.

De eerste tijd in de kampen was het moeilijkst omdat ze niet gewend waren aan de strenge regels en ze waren zeker niet gewend aan slaag. Ondanks dit bleven Pauline en de andere kinderen spelen in de hoop dat ze zo alles konden vergeten.

Zo gingen een aantal jaar voorbij en de hoop werd steeds minder. Maar toen kwamen er hoopvolle berichten. De Japanners hadden zich over gegeven en de geallieerden kwamen hen bevrijden. De oorlog was eindelijk voorbij. Maar dit gold niet voor Pauline.

Informatie over Pauline Kok

Dit boek “Het vergeten kamp” is een waargebeurd verhaal. De schrijfster van dit boek heeft deze dingen zelf meegemaakt. Hoe ze eerst als vrij jong meisje leefde en vervolgens met haar moeder broertje en zusjes terecht kwam in een Jappenkamp.

Hiermee geeft ze een unieke kijk op een stukje geschiedenis van De Tweede Wereldoorlog dat nog relatief onbekend is.

Ze verklaard de ongekende wreedheid van de Japanners doordat ze gefrustreerd waren dat ze niet mochten vechten maar vrouwen en kinderen moesten bewaken. Hierdoor is ze voor het leven getekend.

Ze heeft hierna geen andere boeken meer geschreven.

Mijn persoonlijk mening

Ik weet niet zo goed hoe ik mijn mening hierover moet formuleren want dit is oprecht een van de heftigste boeken die ik ooit gelezen heb. Ik wist praktisch niks van de Jappenkampen in Indonesië maar na dit boek was ik goed op de hoogte van de gruwelijke dingen die daar gebeurden.

De Nazi kampen waren natuurlijk vreselijk maar de kampen in Indonesië waren minstens net zo erg. Ik vond het een heftig boek om te lezen omdat het vertelt werd hoe het echt was. Zonder filter gewoon de waarheid over hoe vreselijk het geweest moet zijn.

Overigens moet ik er wel een bij vertellen dat het boek nogal abrupt eindigt. Je weet dus niet hoe Pauline hier verder in haar leven mee is omgegaan.

Ik kan dit boek zeker aanraden als je benieuwd bent naar dit stukje geschiedenis.

Ben je geïnteresseerd in oorlogsverhalen? Lees dan hier verder!